Frank in stukjes
verhalen uit het theater
Roumenizing
(Nee, niet womenizing)
Vijf jaar van mijn leven was ik uitvoerend filmproducent.
Het begon met de vraag van de Vpro aan het Filmmuseum, het huidige Eye, of wij een serie wilden maken ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van film.
De toenmalige adjunct directeur en filmmaker Peter Delpeut droeg mij voor als producent. Ik had wel oren naar een nieuw avontuur. Maar geen ervaring.
Ik ging in de leer bij een ‘echte’ producent en maakte me in korte tijd alle aspecten van het vak eigen. Van productieplanningen maken tot begrotingen optuigen, van een crew contracteren tot onderhandelen met geldschieters.
Een paar jaar later produceerde ik Delpeuts nieuwe film Diva Dolorosa (1998). Een film die geheel bestaat uit archiefbeelden die net zo lang herschikt worden in de montage tot het een eigen, nieuw verhaal wordt.
Ter voorbereiding (en omdat het Filmfonds het financierde) gingen we naar Italië. We deden Rome aan. Daar hadden we afgesproken met kunsthistorica Angela Dalle Vacche, gespecialiseerd in het genre van de vroege Italiaanse divafilm. Zij liet ons in een aantal musea de verwantschap zien tussen laat 19e-eeuwse schilderkunst en de vroege Italiaanse divafilm. Angela had mij geadviseerd een pension te reserveren, waar Lord Byron nog verbleven zou hebben, aan de voet van de Spaanse trappen.
En dat deed ik. Want het was mijn taak om alle verplaatsingen, overnachtingen, vliegtickets, auto’s en maaltijden te regelen en te betalen. Ondertussen werd er tijdens busreisjes, wandelingen en in hotellobby’s druk gesproken over de artistieke ontwikkeling van de film. Ik had tijd om mee te discussiëren want het meeste werk had ik al vanuit Nederland gedaan.
Het pension was een schot in de roos, een liefdevolle plek, centraal in Rome. Ieder had een eigen kamer, elke kamer had zijn eigen stijl. Het was een locatie uit een glossy folder. Angela was in haar nopjes. Überhaupt over mijn werk als producent. “Frank Roumen, you Roumenize everything so well!”
Nee, niet womenizen. Roumenizen. Dat is wat anders. Een womenizer versiert vrouwen op charmante wijze, bij Roumenizen gaat het om het versieren in zijn algemeenheid: het goed en degelijk regelen van alle noodzakelijke productieklussen.
Dat kan ik goed. Soms een beetje te goed. Het is me geregeld overkomen dat ik tijdens een van mijn eigen theaterproducties te ver voor de troepen uit loop. Dan ben ik al bezig met het vervoer van het decor of het kiezen van de kleding terwijl de acteurs net hun eerste zinnen hebben geleerd. Dan staren ze me glazig aan als ik over hen heen dender met al mijn goedbedoelde vooruitdenken.
Regeren is vooruitzien. Produceren is achterstevoren denken. Beginnen bij de datum van de première, nadenken hoe lang je nodig hebt om een persbericht, een decor of een trailer te maken. Wanneer moet het klaar zijn - en terugrekenen maar. Soms moet je ook andersom denken en rekening houden met het team waarmee je de productie maakt. Anders ga je te veel Roumenizen.